Friday 12 January 2007
Voor in de open haard
Dit is het schema van een bijelkaargesoldeerd FM-zendertje. We hebben 1 keer getokkeld met zo'n print die verder ons supersubversieve radiostation in de lucht hield. Contact met iemand die pakweg vierhonderd meter verderop woonde en stomverbaasd was dat hij ons |AMP|uuml;berhaupt binnenkreeg. Het antennesnoer was 1,5 m fietslichtdraad (de FM is de 3-meter-band, dus de helft van drie meter moest werken).
Cornelis Prul, uw radioveteraan vertelt een verhaal voor in de open haard.
Een groot deel van de tijd stond de zender op mijn studentenkamer. Aan het einde van de fietsdraadkabel was een telescoop-televisieantenne geplaatst, het geheel vastgebonden aan een plankje. Het was een instabiele constructie. Regelmatig knikkerde de antenne naar beneden, daarbij condensatoren verbuigend op de print - het stond buitengewoon interessant te kunnen zeggen dat je mast afgebroken was, zeker, maar de werkelijkheid was wat treurig - en komisch tegelijk, zeker achteraf.
Regelmatig was het station uit de lucht door dit soort schade, en vaak ook meteen van frequentie veranderd. Een keer reed de herkenbare peilwagen van de Radio Controle Dienst langs. Gemakkelijk waar te nemen vanaf acht hoog. Ze deden geen moeite de zender op te rollen. In het ergste geval was de print in een keer door de wc te spoelen voordat de heren de kamer waar hij zich bevond bereikt hadden.
De ene Peter-medeoprichter had een repeterende pickup. De plaat die je opzette sloeg af en de arm ging weer naar de begingroeven. Aan de hand van een kant Bob Marley gingen we eens peilen hoe ver het station eigenlijk reikte. De ontvangst reikte tot de ringvaart, aan de westzijde van de dichtbijgelegen begraafplaats. Daar was de ontvangst zelfs het best. Bob Marley klonk duidelijk over het verlaten kerkhof. Hier lagen onze luisteraars, beseften we. Ik wilde het station dan ook nog wel eens Radio K. Interplanetair noemen: evenveel reacties van Mars als van Aarde. (Even nadenken, dan begrijpt u hem, in tegenstelling tot sommige collega's van toen).
Toen de man achter het andere station in het gebouw pal boven mij kwam wonen trokken we al spoedig bij hem in als radiomakers. Het was bereprofessioneel, met echt mengpaneel, een ingekaste zender met stabiele frequentie, en de antenne - eh, misschien mag ik dat geheim nog steeds niet verraden....
Enfin, toen hij van het dak moest, twee jaar later, hebben we zo'n zeven maanden moeten afzien. Dromen van de terugkeer. Droevig en vrolijk overwegen hoe we terug zouden komen. De terugkeer, op Hemelvaartsdag 1983, ging technisch ongetwijfeld verward. Donald Fagen stond lang op de repeteer. De ontvangst was wel indrukwekkend: een tocht met de auto leverde heldere ontvangst op bij de pier van IJmuiden en de boulevard in Zandvoort. Na enige tijd kwamen we er achter dat GOT en de Vrije Keyser op onze frequentie uitzonden. Of was het andersom? Enfin - hier begint het echte grote verhaal van de vrije alternatieve radio in Amsterdam.
Weg en terug, om technische redenen of door overheidsoptreden, door (poging tot) staatsgreep van deze of gene - misschien moet dat boek erover er alsnog eens komen. Maar het is nu tijd om te gaan pitten. Twaalf dagen zwijgen - het is niets, mensen, vergeleken met wat je als radiomannetje (-vrouwtje) kunt meemaken.
Nog een strijdbaar 2007 toegewenst.
Cornelis Prul, uw radioveteraan vertelt een verhaal voor in de open haard.
Een groot deel van de tijd stond de zender op mijn studentenkamer. Aan het einde van de fietsdraadkabel was een telescoop-televisieantenne geplaatst, het geheel vastgebonden aan een plankje. Het was een instabiele constructie. Regelmatig knikkerde de antenne naar beneden, daarbij condensatoren verbuigend op de print - het stond buitengewoon interessant te kunnen zeggen dat je mast afgebroken was, zeker, maar de werkelijkheid was wat treurig - en komisch tegelijk, zeker achteraf.
Regelmatig was het station uit de lucht door dit soort schade, en vaak ook meteen van frequentie veranderd. Een keer reed de herkenbare peilwagen van de Radio Controle Dienst langs. Gemakkelijk waar te nemen vanaf acht hoog. Ze deden geen moeite de zender op te rollen. In het ergste geval was de print in een keer door de wc te spoelen voordat de heren de kamer waar hij zich bevond bereikt hadden.
De ene Peter-medeoprichter had een repeterende pickup. De plaat die je opzette sloeg af en de arm ging weer naar de begingroeven. Aan de hand van een kant Bob Marley gingen we eens peilen hoe ver het station eigenlijk reikte. De ontvangst reikte tot de ringvaart, aan de westzijde van de dichtbijgelegen begraafplaats. Daar was de ontvangst zelfs het best. Bob Marley klonk duidelijk over het verlaten kerkhof. Hier lagen onze luisteraars, beseften we. Ik wilde het station dan ook nog wel eens Radio K. Interplanetair noemen: evenveel reacties van Mars als van Aarde. (Even nadenken, dan begrijpt u hem, in tegenstelling tot sommige collega's van toen).
Toen de man achter het andere station in het gebouw pal boven mij kwam wonen trokken we al spoedig bij hem in als radiomakers. Het was bereprofessioneel, met echt mengpaneel, een ingekaste zender met stabiele frequentie, en de antenne - eh, misschien mag ik dat geheim nog steeds niet verraden....
Enfin, toen hij van het dak moest, twee jaar later, hebben we zo'n zeven maanden moeten afzien. Dromen van de terugkeer. Droevig en vrolijk overwegen hoe we terug zouden komen. De terugkeer, op Hemelvaartsdag 1983, ging technisch ongetwijfeld verward. Donald Fagen stond lang op de repeteer. De ontvangst was wel indrukwekkend: een tocht met de auto leverde heldere ontvangst op bij de pier van IJmuiden en de boulevard in Zandvoort. Na enige tijd kwamen we er achter dat GOT en de Vrije Keyser op onze frequentie uitzonden. Of was het andersom? Enfin - hier begint het echte grote verhaal van de vrije alternatieve radio in Amsterdam.
Weg en terug, om technische redenen of door overheidsoptreden, door (poging tot) staatsgreep van deze of gene - misschien moet dat boek erover er alsnog eens komen. Maar het is nu tijd om te gaan pitten. Twaalf dagen zwijgen - het is niets, mensen, vergeleken met wat je als radiomannetje (-vrouwtje) kunt meemaken.
Nog een strijdbaar 2007 toegewenst.
Subscribe to Posts [Atom]